Interview in Brabants Dagblad 6 juni 2009

‘Mijn meiden zijn twee bodemloze putjes’

door Joop van der Pol, zaterdag 06 juni 2009

polobesitas
Foto Sandra Peerenboom / Brabants Dagblad

Chocoladepasta, chipszakken en de snoepautomaat hebben afgedaan voor Nanette van der Pol. Vol overgave behoedt ze haar dochtertjes voor het obesitas-gevaar.

Zelf is ze geen gram te zwaar. ,,Gedeeltelijk gevolg van het goede voorbeeld geven”, zegt Nanette van der Pol (40). ,,Ik heb wel degelijk aanleg om dik te worden, het zit in de vrouwelijke lijn van moeders kant. Als kind was ik behoorlijk stevig, en vooral mijn vader reageerde fel wanneer ik te veel at. ‘Mijn grootste nachtmerrie is dat ik een dikke dochter krijg’, zei hij altijd.’’

Nanettes vader werkte ooit bij de Mars-fabriek. ,,Hij bracht geregeld een doos repen mee, maar alleen op zondag kwam er ééntje uit en die werd ook nog in stukjes gesneden. Tegenwoordig is het normaal dat een kind een hele Snickers-reep krijgt, er wordt geen maat meer gehouden.’’

Zij en haar man Eugène hebben drie kinderen: Thomas (6), Femke (4) en Isabel (2). ,,Femke was nog een dreumes van anderhalf toen het consultatiebureau mij erop wees dat ze te zwaar ging worden”, vertelt de Vughtse. ,,Eerst vond ik dat maar Amerikaanse flauwekul, totdat ik ontdekte dat ik haar drang om te eten op geen enkele manier kon afremmen. Ik ging met haar naar onze huisarts en die vond haar curve verontrustend. Hij verwees ons naar het ziekenhuis. Daar sloegen ze volop aan het meten en constateren, maar verder gebeurde er niks.”

Nanette besloot een diëtiste te raadplegen. Die toonde wel meer betrokkenheid, maar ook daar kreeg ze geen goed gevoel bij. ,,De diëtiste vond dat je het al prima deed als je maximaal één keer per week frites eet en de gesuikerde producten vervangt door light. Inmiddels hebben diëtisten geleerd beter naar de omgeving te kijken. Want bij ons staat ‘frites’ voor een familiezak van de snackbar met een berehap en een milkshake na. Noem dat maar prima. Bovendien is er nog veel onduidelijk over de risico’s van al die light-toevoegingen.’’

Nanette kreeg een nieuwe kinderarts toegewezen. ,,Dokter Van Mil begrijpt de problemen en legt uit dat je er als ouder zelf mee aan de slag moet. Maar hij stelt alles in het werk om je te helpen.’’

Ze kwam tot de slotsom dat je zélf keuzes moet maken. Niet uitgaan van wat de omgeving allemaal biedt en naar binnen werkt, maar van wat goed is voor je kind. ,,Een baby krijgt moedermelk, daar zit alles in wat goed is voor het kind. Dan hoef je toch de jaren die volgen alleen te kijken wat het nog meer nodig heeft? En dat zijn dus geen stroopwafels of vette happen, ook al word je daar mee doodgegooid. Waarom bots je bij de uitgang van het zwembad op die snoepautomaat? Waarom staan er rekken met zoetwaren bij de kassa van de bouwmarkt en het tuincentrum! Ik vind het schokkend hoe je hele omgeving dikmakend is. Daardoor sta je als ouder voor een ontzettend moeilijke missie. En al helemaal met obese kinderen, want de neiging om ze te verwennen met lekkers heb ik net zo goed als iedere moeder.’’

Het roer ging volledig om in huize Van der Pol. Nu intussen is gebleken dat ook Isabel (2) te dik wordt, staat voor Nanette meer dan ooit vast dat vooral de ouders moeten voorkomen dat het mis gaat. ,,Mijn dochters zijn twee bodemloze putjes. Ik moet er voor zorgen dat ik straks een paar gezonde, kritische meiden van achttien jaar aflever. Dat ze, als ze iemand een gezinszak chips zien legen, zeggen: ‘die is gek’. Tot die tijd haalt ze geen dikmakende producten in huis. ,,Geen chocolade, calorierijke toetjes, gevulde koeken of kratten frisdrank. Wel biscuitjes, café noirs en aanmaaklimonade. We bakken lekker pannenkoeken, maar niet met spek. En ik kies voor veel groenten, zelden saus en liefst mager vlees. Iedereen eet hetzelfde, dat is eigenlijk de grootste investering die je doet. Zeker Eugène, mijn man, was bang voor mijn strenge beleid.” Ze lacht. ,,Hij is banketbakker! Hij is heel slank en houdt van lekkere dingen en een goed stuk vlees.”

Een andere lastige hobbel is de omgeving, familie en bekenden. ,,In het begin vonden ze het allemaal maar onzin. Dat maakt het extra moeilijk om op een kinderfeestje te zeggen: ‘nee, Femke mag niets meer’. Maar ze raken er aan gewend. Laatst vroeg een vriendin speciaal aan mij hoe ze een gezonde lunch voor ons kon klaarmaken. Daar was ik wel trots op. Nu de buitenwereld nog. Als ze geen snoepje mogen in de super of geen worstje bij de slager kijkt iedereen ze medelijdend aan. Mijn moeder heeft daar iets op bedacht. Ze vertelt dat ze allergisch zijn voor van alles en nog wat. En dan zijn mensen ineens boordevol begrip. Is dat niet gek?’’

Terug naar: Extra’s

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *